Το να αγαπάς και να φροντίζεις τον εαυτό σου είναι υγεία.
Την υγεία δεν την (καθ)ορίζει μόνο το τι βάζουμε στο πιάτο μας, πόσο νερό πίνουμε, αν γυμναζόμαστε κτλ κτλ. Ένα μεγάλο κομμάτι της είναι η σχέση με τον εαυτό μας, τόσο σαν ψυχή, όσο και σώμα. Μία σχέση στην οποία το τι θα δώσεις, ισοδυναμεί με το τι θα πάρεις από εκείνη. Μία σχέση στην οποία είσαι ταυτόχρονα δότης και δέκτης.
Η σχέση με τον εαυτό μας βασίζεται στην αποδοχή, το σεβασμό και την αγάπη προς το τι και το ποιοι είμαστε και είναι εντελώς ανεξάρτητη και άσχετη από το πώς είμαστε. Ας το σκεφτούμε λίγο: θα αγαπούσαμε ποτέ κάποιον άλλο ‘‘υπό συνθήκες’’; Για τι είδους αγάπη θα μιλούσαμε στην προκειμένη περίπτωση; Πόσο ειλικρινής θα ήταν μία τέτοια σχέση;
Τα καλά νέα εδώ είναι πως η σχέση αυτή χτίζεται και καλλιεργείται. Καλλιεργείται μέσω των επιλογών μας: πώς θα θρέψουμε το σώμα μας, πώς το μυαλό, πώς την ψυχή. Χτίζεται αμφίδρομα, μιας και οι επιλογές μας είναι ταυτόχρονα κάτι τόσο εσωτερικό, όσο και εξωτερικό.
Μέρος της υλικής φροντίδας του εαυτού μας έχει τεράστιο αντίκτυπο και στον εσωτερικό μας κόσμο. Ο χρόνος που θα αφιερώσουμε μέσα στη μέρα (ναι, στην ΚΑΘΕ μέρα) σε εμάς, μπορεί να μας αποφορτίσει, να μας χαλαρώσει, να μας ξεκουράσει, να μας αναζωογονήσει. Είναι βασικό να φτιάχνουμε τέτοιο χρόνο καθημερινά. Προσωπική φροντίδα δεν σημαίνει κρέμες και καλλυντικά (ή ίσως να σημαίνει εν μέρει και αυτά), ούτε είναι κάτι που χρειάζεται να πάρει άπειρο χρόνο ή να είναι δαπανηρό. Αρκεί ο χρόνος αυτός να είναι ποιοτικός και να μας προσφέρει ηρεμία και χαρά.
Συνδέεται δηλαδή η προσωπική μας φροντίδα με μια καλύτερη υγεία και περισσότερη ευεξία;
Η απάντηση είναι ένα τεράστιο ΝΑΙ! Ναι, γιατί τα πάντα είναι ενέργεια. Όταν αφιερώνουμε ουσιαστικό χρόνο στον εαυτό μας, μας δίνουμε το μήνυμα ότι είμαστε σημαντικοί για εμάς. Μαγειρεύουμε ένα νόστιμο και θρεπτικό γεύμα, κινούμε το σώμα μας, το ξεκουράζουμε, κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας (ρητά ή σιωπηρά) για όσα κάνει για εμάς το σώμα μας καθημερινά, μπορούμε να ακούσουμε και να καταλάβουμε καλύτερα τις ανάγκες του.
Πόσο συχνά έχουμε δει άλλωστε πώς μπορεί να αλλάξει η ψυχολογία μας από το πιο ελάχιστο που μπορεί να κάνουμε σαν κίνηση αυτοφροντίδας; Ιδιαίτερα εμείς οι γυναίκες το συναντάμε αρκετά συχνά αυτό το ανανεωτικό συναίσθημα. Και το συναίσθημα αυτό μπορεί να δουλέψει αλυσιδωτά: καλύτερες επιλογές και σε άλλους τομείς της ζωής μας.
Αντίθετα, όταν ο χρόνος που αφιερώνουμε στον εαυτό μας εκλείπει και μάλιστα σημαντικά, πόσες φορές ‘‘υποφέρουν’’ αυτοί οι άλλοι τομείς από το κενό που δημιουργείται; Πώς αλλάζουν οι ίδιες μας οι ισορροπίες και αναζητάμε με άλλους τρόπους αυτή τη φροντίδα, με τον πιο συνηθισμένο να είναι τα ντουλάπια της κουζίνας ή τα ράφια του ψυγείου;
Πού θέλω να καταλήξω με αυτό; Ο καθένας μας γνωρίζει ή έστω μπορεί ελεύθερα να ανακαλύψει τι τον γεμίζει και τον ευχαριστεί και να το κάνει πράξη σε καθημερινή βάση, σαν ιεροτελεστεία. Είναι φροντίδα ομορφιάς; Κάποιας μορφής άσκηση; Είναι το να διαβάσει ένα βιβλίο, να ανάψει κεριά, να ασχοληθεί με κάποιο χόμπι; Οι επιλογές είναι αμέτρητες και είναι πιο εύκολο να τις εφαρμόσουμε από όσο νομίζουμε. Είναι και αυτές στοιχείο της μοναδικότητάς μας, διαφορετικές για τον καθέναν μας, τόσο σε είδος όσο και σε διάρκεια και τρόπο. Σημασία όμως τεράστια έχει η συχνότητα (βλ. ιεροτελεστεία που είπαμε). Κάνοντας κάτι καθημερινά, έστω και από λίγο, είναι η αρχή της συνήθειας. Όλα μετά παίρνουν το δρόμο τους και κατέχουν επάξια τη θέση τους στην καθημερινότητά μας.
Μια στιγμή μέσα στη μέρα λοιπόν, που είναι για εμάς από εμάς, μόνο δική μας, να μας γεμίσει μπαταρίες, να μας κάνει να νιώσουμε όμορφα, ήρεμα, να μας προσφέρει τις πολυπόθητες ισορροπίες που τόσο πλέον στην εποχή μας έχουμε ανάγκη.
Τι αποτελεί για εσάς κίνηση καθημερινής φροντίδας; Τι είναι αυτό που κάνετε καθημερινά και σας αναζωογονεί; Ή, ακόμα, τι θα θέλατε να κάνετε και κολλάτε ή χάνεστε στη μετάφραση; Μοιραστείτε το μαζί μου στα σχόλια μαζί με οποιαδήποτε ακόμα ιδέα, πρόταση, παρατήρηση.
Με αγάπη,
Έλενα 🙂
